Как в ночь звезды падучей пламень,
Не патрэбны ў свеце я.
Хоць душы цяжка як камень,
Але ўсё пад ім змея.
Мяне ратавала натхненне
Ад дробязных марнасьць;
Але ад сваёй душы паратунку
І на самай шчасце няма.
Малю аб шчасці, бывала,
дачакаўся нарэшце,
І цяжка мне шчасце стала,
Як для цара вянок.
І ўсё мары адкінуўшы, зноў
Застаўся я адзін -
Як замка змрочнага, пустога
мізэрны валадар.