Не мы тут, аб паглядзі,
вунь там, акружаны пяском -
па абодва бакі лавы,
застыўшы, на беразе марскім.
___
усе мроіцца, што побач ты.
Усе бачу скрозь непагодлівы выццё
ўліваецца ў колер вады
вагальны завітак твой.
___
Як скручаныя кімсьці ў паляць
палатна прасцін начных,
і хмары і валы бягуць,
але розныя шляхі ў іх.
___
пусты бераг, гэты край зямной,
дзе кожны драўляны дом
маячыць за тваёй спіной,
як лодка, што варта уверх дном.
___
І вось ужо як быццам страх:
не верыцца, што дом прырос!
але, дзверы расхінуўшы, рыбак
перашкаджае паўтарыць пытанне.
___
А вецер усё свішча, круцячы
гэтак прагнуць простых межаў,
у гэты брэдзень (або ў сетку) дажджу
якія трапілі прыбярэжных птушак,
___
Не відаць ім з боку -
як спінку сваёй лаўка
паўтарае, што мы роўныя, роўныя,
што, можа быць, і мы сям'я.
___
Толькі нам тут - ні цяпер, ні надалей,
утаропіўшыся ў пусты пясок,
знак тоеснасці не разглядзець,
падбітую двух дошак.