Ты ліст маё, мілы, ня камячылі.
Да канца яго, сябар, прочти.
Надакучыла мне быць незнаёмкай,
Быць чужой на тваім шляху.
Не ўважай так, ня пярэч гнеўна,
Я любімая, я твая.
Не пастушка, ня каралеўна
І ўжо не монашенка я -
У гэтым шэрым, надзённым сукенка,
На стаптаных абцасах ...
але, як раней, пякуча абдымкі,
Той жа страх ў вялізных вачах.
Ты ліст маё, мілы, ня камячылі,
Не плач аб запаветнай хлусні,
Ты яго ў тваёй беднай Хатулёк
На самае дно пакладзі.