Шырока расчынены вароты,
Ліпы жабрацку аголены,
І цёмная сухая пазалота
Непарушнай ўвагнутай сцены.
Гулам поўныя алтары і склепы,
І за Днепр шырокі звон ляціць.
Так цяжкi звон Мазепы
Над Сафійскай плошчай гудзе.
Усе больш грозна бушуе, nepreklonnыy,
Нібы тут ерэтыкоў караюць смерцю,
А ў лясах пазарэчных, прымірэнне,
Весяліць пухнатых лісянят.